FR

L’immense majorité des affiches de Mai 68 comme celles des luttes ouvrières britanniques ou italiennes sont très pragmatiques, dénonçant les mauvaises conditions de travail. La rencontre des ouvriers avec les étudiants marxistes et maoïstes pousse l’idéologie plus loin que les simples revendications salariales. Dans ces affiches, c’est la fi n du système capitaliste qui ne profite qu’aux patrons qui se dessine. Des images très fortes, mais parfois éloignées des préoccupations quotidiennes des travailleurs, qui aimeraient profiter eux aussi des fruits de la croissance, mais dont les semaines dépassent quarante-huit heures de travail, le plus souvent sans normes d’hygiène ou de sécurité. La parole ouvrière se libère peu à peu. Le syndicalisme, jusqu’ici maîtrisé et parfois interdit, se développe. La hiérarchie et le règne de la peur ont cédé la place à des conseils de travailleurs qui rêvent de contrôle ouvrier. Pourtant, si les accords de Grenelle créent des aménagements, rien ne changera vraiment dans l’organisation du travail.

NL

Het overgrote merendeel van de affiches van mei 68 — zoals die van de Britse of Italiaanse arbeidersstrijd — zijn heel pragmatisch en klagen de slechte werkomstandigheden aan. De ontmoeting van de arbeiders met de marxistische en maoïstische studenten zorgt ervoor dat de ideologie verder kijkt dan louter de loonbrief. Op deze affiches gaat het om het einde van het kapitalistische systeem, waar enkel de fabrieksbazen van profiteren. Het zijn heel krachtige beelden maar soms drijven ze ver af van de dagelijkse zorgen van de arbeiders. Die willen zelf ook genieten van de economische groei die ze helpen creëren. Ze moeten echter meer dan 48 uur per week werken, vaak zonder normen op het vlak van hygiëne of veiligheid. Beetje bij beetje worden de arbeiders mondiger. De vakbonden, die tot dan ingeperkt of zelfs verboden werden, ontwikkelen zich. De hiërarchie en de heerschappij van de angst ruimen plaats voor arbeidersraden die ervan dromen dat de arbeiders de touwtjes in handen krijgen. De akkoorden van Grenelle, tussen vertegenwoordigers van vakbonden en werkgeversorganisaties, leveren op papier wel verbeteringen op, maar omdat niemand zijn handtekening plaatst, verandert er in wezen niets aan de organisatie van het werk.

EN

The vast majority of May 68 posters, like those of the British or Italian workers’ struggle, were very pragmatic, denouncing the bad working conditions. The encounter between workers and Marxist and Maoist students pushed the ideology beyond mere wage demands. These posters called out for the end of the capitalist system that benefitted only the bosses. Very strong images, but sometimes far from the everyday concerns of workers, who also longed to benefit from the fruits of growth, but whose weeks exceeded forty-eight hours of work, usually without hygiene or safety standards. The workers’ word was gradually heard. Trade unionism, until then under strict control and sometimes prohibited, was gaining ground. The hierarchy and the reign of fear had given way to workers’ councils that dreamed of worker control. However, while the Grenelle agreements brought about improvements, nothing would really change as far as the organisation of work was concerned.